Son zamanlarda -aslında sadece son zamanlarda mıdır bilinmez- olur olmaz şeye canım sıkılır, keyfim kaçar; hatta ve hatta gözlerim dolar oldu. Dünya bu kadar değerli mi gözümde? Yansa yorganım var mıdır içinde? Olsa neye yarar ya da kime zarar.
Bir hüzün halidir etrafımı sarmış giden. Bebeğime olan hasretime yoruyorum bu durumu. Gün içinde fazla göremiyor olmama. Ama sanırım durum bu kadarla sınırlı değil. Sonuçta tek çalışan anne ben değilim. Postnatal depresyon demeye de dilim varmıyor.
Etrafımda gerçekleşen güzel olaylardan bile bir hüzün çıkarabilir olmuşum.
Dün belli belirsiz yaşlar süzülüverdi gözlerimden. Gülerken, aradan kaçıveren. Toparlamaya çalıştım ama eşimin anlamaması ne mümkün. Halbuki çok keyifli bir andı. Çok da eğlenmiştim. Öyle işte.
Önemsenmesi gereken bi durum değildir diye bunu da geçiştiriyorum böylelikle. Umarım uzun sürmez bu depresif hallerim diyerek bekliyorum. Her zaman yaptığım gibi ötelemekle geçiyor ömür.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder