Bugün birazcık oğlumdan bahsetmek istiyorum. Henüz 5 aylık dünyalar tatlısı bir minyatür insan.Varlığıyla hayatımı tepetaklak eden, (şaka oğlum şaka :p ) Hayata bakışımı değiştirmem gerektiğini düşündüren, kendime daha fazla zaman ayırmam gerektiğini hatırlatan, genelde bana pek de zorluk çıkarmayan, sessiz sakin bir bebek o.Özlemiyle günümü dolduran evladım o.
Onunla ilgili güzel hayallerim var gerçekleşmesini temenni ettiğim. Her anne kadar ben de evladımın en iyisi olmasını istiyorum. Ne olacağı mühim değil ama ne olursa olsun iyisi olsun istiyorum. Ama ona mudahale etmeden, kısıtlamadan, sadece yol göstererek; ona en iyiyi, en güzeli vermek amacım.
Şimdilik öyle çok birşey istemiyor sağolsun. Acıkınca karnını doyurmak, altını pisletince temizlemek, birazcık da sevgi onu tüm gün idare edebilecek kadar yeterli şeyler.
Çalışan bir anneyim ben. Oğlumu gün içinde fazla göremediğim için çok özlüyorum.
Biraz da kendimden bahsedeyim hazır sırası gelmişken. Çalışan annelerin eve, işe, çocuğa, eşe vb. nasıl zaman ayırdıklarını hakikaten merak eden, onlara imrenen bir anneyim demekle kendimi az buçuk ifade etmiş olayım.En büyük korkum gün boyu çalışıp yorulan ve hayatı bundan ibaret olan, eve geldiğinde eşiyle ve özellikle çocuğuyla ilgilenmeyen bir anne olmak.Şimdilik idare ediyoruz bence.
Aşırı ilgili bir anne de değilim. Öyle olmak da istemiyorum. Çocuk kendi doğal sürecinde büyümeli bana göre. Ama kahretmesin ki mükemmeliyetçilik takıntım tutuyor yine de zaman zaman.
Henüz anne olmaya yeni adapte oluyorum dersem yanlış olmaz heralde. Her ne olursa olsun oğlumla geçirdiğim zamanların tadı bambaşka. Yeni mutluluk kaynağım o benim.Oğlum o benim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder