Şirin Ev

Şirin Evin Bahçesinden

Yaşanılan her mekanın kendine ait bir ruhu olduğuna inanmışımdır hep. Yıllar sonra gittiğim bir köy evinde de aynı hissi yaşadım. Önceleri içinde yaşanan şirin bir köy evi iken kullanılmamaktan dolayı küskünleşmiş gibiydi. Zaman onu da eskitmiş ve bir kenara itmişti. Sahibi o evden daha yaşlı belki de. Bu güne dek nice sıkıntılar atlatmış 80 ini devirmiş bir ihtiyar hatun. Hayatın ondan hep almasına karşılık o hep vermeyi seçmiş. Herkese taşıyabileceği kadar yükleniyor bu dünyada. Kimimiz daha güçlü bu teyze gibi, kimimiz ise çok daha zayıf.
Zaman eşyayı, evi, insanı herşeyi istisnasız herşeyi eskitiyor. Zamana karşı durabilen yok malesef. Miadı dolan devre dışı kalıyor. Kurallar böyle. Gün geceyi kovalıyor, mevsimler değişiyor. Her gelen kendinden öncekini bitiriyor.
Bazı hayatlar da bu ev gibi vadesi dolmadan terkediliyor. Yalnız kalıyor, yalnızlaştırılıyor adeta. Küsüyor haliyle.
Umuttur insanı yaşatan. Küskünlerin bahanesi bulunur elbet. İşte bu hayatlar miadı dolmadan devre dışı kalıyorlar malesef. Sessizce sonu beklemek acı olsa gerek.
Yaşlanmışlar daha bir hassas oluyorlar bu konularda. Kendilerini daha bir sona yakın görüyorlar istatistiki olarak. Onları yalnız bırakmamak gerek. Arada bir uğrayıp gönül evlerini şenlendirmek onlar için kafi. Bizim için çok da zor olmayan bir kaç kelam onlar için ne kadar kıymetli olur bilemeyiz. Onları unutmayalım ki yarın bizler de aynı yerlere geldiğimizde biz de unutulmayalım inşallah.